Olga Tokarczuk swoją pierwszą statuetkę otrzymała w roku 2008 za powieść Bieguni. Była też czterokrotnie w finałowej siódemce – za powieść Księgi Jakubowe (2015), Bieguni (2008), Gra na wielu bębenkach (2002), Dom dzienny, dom nocny (1999) oraz Prawiek i inne czasy (1997).
Olga Tokarczuk otrzymała też nagrodę publiczności. To już jej piąte wyróżnienie przyznane przez czytelników.
Niemal tysiąc
stron, kilkadziesiąt wątków i postaci — „Księgi Jakubowe“ imponują
literackim rozmachem, wielością poziomów i możliwych interpretacji. Olga
Tokarczuk pełnymi garściami czerpie z tradycji powieści historycznej,
poszerzając jednocześnie jej granice gatunkowe. Z ogromną dbałością o
szczegóły przedstawia realia epoki, architekturę, ubiory, zapachy.
Odwiedzamy szlacheckie dwory, katolickie plebanie i żydowskie domostwa,
rozmodlone i zanurzone w lekturze tajemniczych pism. Na oczach
czytelników pisarka tka obraz dawnej Polski, w której egzystowały obok
siebie chrześcijaństwo, judaizm, a także islam.
„Księgi Jakubowe” są wyrafinowaną pod względem formalnym powieścią podejmującą grę z jej dziewiętnastowiecznym modelem, przez pisarkę rzecz jasna przekroczonym, w którym fundamentalne znaczenie posiada drobiazgowy opis, skupienie na szczególe, odwzorowanie detalu oraz epicki rozmach. Olga Tokarczuk jako świadoma tradycji literackich pisarka podziela pogląd, że opowieść to prawdziwy żywioł literatury, a jej siła tkwi w fabule, choć jak wiadomo wybitni „Bieguni” to sztandarowy tekst wpisujący się w afabularny i nieepicki model prozy. Tym większe dla Tokarczuk uznanie, bo potrafi się sprawnie poruszać po wszelkich możliwych konwencjach prozatorskich. W przypadku najnowszej, monumentalnej narracji, żywioł historycznej fabuły wciąga do ostatniej strony (lub raczej do pierwszej, jeżeli sugerować się sposobem numeracji stron, który pisarka przyjęła). Justyna Anna Zanik
Komentarze
Prześlij komentarz